Toespraak Lex Harding tijdens de onthulling van het monument
Over het algemeen hou ik me niet zo bezig met het verleden. Ik leef in het heden en mijn blik is meer gericht op de toekomst. Maar voor deze gelegenheid maak ik graag een uitzondering. Want, hoewel het mij niet meer allemaal zo helder voor de geest staat, weet ik wel dat de gebeurtenissen in de zomer van 1970, hier in het Kralingse Bos, een diepe indruk op mij hebben gemaakt. Ik was er niet alleen bij, maar maakte er ook deel van uit.
Door Lex Harding
In 1970 was ik al een paar jaar disc jockey bij de zeezender Radio Veronica en bovendien had ik een platenzaakje in Gouda.
Hoe en waarom weet ik niet meer precies, maar ik werd gevraagd om een drive in show te verzorgen op een driedaags popfestival in Rotterdam.
Het fenomeen popfestival was natuurlijk bekend, want een paar jaar eerder was in Amerika Woodstock geweest.
En al een paar jaar werd de Woodstock driedubbele LP door mij grijs gedraaid op de radio. Maar dat zoiets in Nederland ook zou kunnen, dat leek onmogelijk. Ik raakte in gesprek met de organisatie van het Holland Pop Festival en begreep dat er tienduizenden bezoekers verwacht werden en dat er ook winkeltjes waren. Ik rook mijn kans en regelde dat ik in ruil voor mijn optreden als disc jockey, in een van de kramen platen mocht verkopen. Want zoveel muziekliefhebbers bij elkaar, die willen natuurlijk allemaal een LP kopen van de bands die ze zien.
Mijn drive in show was gesitueerd in een grote feesttent en daarin stond niet zomaar een podium. De hele installatie was gesitueerd midden in de tent op een podium van wel twee meter hoog. Een soort eiland. Revolutionair, dat was nooit eerder vertoond.
Vlakbij was mijn winkeltje en daarachter een dicht bos waar ik een klein groen tentje opzette, zodat ik ook ergens kon pitten.
Dozen met LP's van de optredende artiesten werden er aangevoerd, honderden, een heel busje vol. Nou, met dat winkeltje werd het niks. Er werd tijdens het hele festival vrijwel geen plaat verkocht, de mensen waren er niet in geïnteresseerd. We verkochten wat posters en een enkele LP. Meer niet. En in mijn feesttent wilde het aanvankelijk ook niet echt lukken. Daar stond ik dan op mijn eiland met mijn drive in show-ervaring en mijn platenkoffer met de Four Tops, Smokey Robinson, de Supremes en andere disco muziek. Dat was de opdracht, maar daarmee maakte ik weinig indruk op de festivalgangers en kon ik natuurlijk niet concurreren met The Byrds, Jefferson Airplane, Santana en The Pink Floyd, die een eind verderop allemaal de sterren van de hemel stonden te spelen. Maar gelukkig had ik in mijn winkeltje LP's liggen met daarop de muziek waarin de mensen wel geïnteresseerd waren. Dus ook in de feesttent klonk al gauw Ummagumma van de Pink Floyd. En toen kwam de regen. Voor de mensen in het veld vervelend, maar voor mij een zegen, en 'mijn tent' stroomde vol. Ik had een volle bak en dat bleef ook zo. Mensen dansten, rookten een joint, vielen in slaap. En ik draaide maar door, de hele nacht, de volgende dag en weer een nacht. Stoned van de muziek en de walm in de tent. Ik kon niet meer op mijn poten staan. Deed een tukkie in mijn tentje in het bos en draaide weer door.
Ik bleef drie dagen op mijn eiland en heb geen enkel optreden gezien. Wat er op de rest van het terrein gebeurde heb ik alleen van horen zeggen. De enorme mensenmassa. Al die mensen mensen die over de hekken klommen, kaartjesverkopers die tot hun knieën in het geld zaten, blote tieten, condoomautomaten bij de toiletten, iedereen hield van elkaar. Love, peace and happiness. Dit was ons eigen Woodstock. En ik draaide maar door en was na drie dagen dan ook totaal doorgedraaid. Weken later was ik nog in de wolken. Met vrienden en op de radio kon ik het nergens anders meer over hebben. Want ja....ik was er bij en ik heb er opgetreden.
Na Kralingen was het leven voor mij en velen met mij nooit meer hetzelfde.
Mijn bijdrage aan het Holland Popfestival was zeer bescheiden. Maar, zoals gezegd, het heeft een diepe indruk op me gemaakt. De gebeurtenissen toen hebben mij mede gevormd tot wat ik later ben geworden en uiteraard tot wat ik nu ben. Ik ben er apetrots op dat ik er bij was en een actieve rol heb mogen spelen. Ik ben daar ook dankbaar voor.
43 jaar lang heb ik verzuimd om die dankbaarheid ook uit te spreken.
Daarom bij deze: Berry Visser en Georges Knap en al die andere medewerkers die er bij betrokken waren, bedankt dat ik het Kralingse Popfestival heb mogen meemaken.
21 september 2013